ကၽြန္ေတာ္...ေသာင္ၿပင္လႊတ္တဲ့ေ႐ႊဟသၤာ

ကၽြန္ေတာ္ဒီေက်ာင္း(NIM)ေရာက္လာပုံကေရာေတာေယာင္ေတာင္နဲ႕ပါ။ ျဖည္းျဖည္း ေျပာပါရေစ။ လိပ္ပတ္လည္ေအာင္လို႔။
ရတနာပုံတကၠသိုလ္ကေနအဂၤလိပ္စာအဓိကနဲ႕ဂုဏ္ထူးတန္းေအာင္ၿပီးခ်ိန္မွာ
ရန္ကုန္အိမ္ကမိဘေတြက ဒီမွာက ပညာေရးအတြက္ပိုေကာင္းတယ္ဆိုၿပီးရန္ကုန္ကိုေခၚတယ္ဗ်။
ထံုးစံအတိုင္း ေက်ာင္းေျပာင္းတဲ့ေ႐ႊ႕တဲ့ကိစၥေတြနဲ႕ အခ်ိန္ေတြႂကာေနတဲ့အေတာအတြင္းေပါ့။
အဲသည့္မွာစေတြ႕တာ။ ရတနာခင္နဲ႕ဘင္လာဒင္နဲ႕။ အကုသိုလ္စဝင္တာဒီလိုဗ်.........
တစ္ရက္မွာသတင္းစာကေန MOFA (Ministry of Foreign Affairs)မွာတတိယအတြင္းဝန္ရာထူးအတြက္ေလၽွာက္လႊာေခၚပါေလေရာဗ်။ ေဖေဖ့အမ်ိဳးေတြကကၽြန္ေတာ့္ကို အဲသည့္အလုပ္ကိုေလၽွက္ေစခ်င္ႂကတယ္။ ဘာရမလဲ။ ဒီကေကာင္ကကဖင္ပိတ္ၿငင္းတာေပါ့။
ေဖေဖကေၿပာတယ္အစိုးရနဲ႕ပတ္သတ္တဲ႕အလုပ္တခုမွမလုပ္ရဘူးလို႕။
ေဖေဖကသူ႕ကေလး ေ႐ႊၪာဏ္ေတာ္စူးေရာက္အေႀကာင္းကို သိတာေပါ့။ ဒီလို ရာထူးမ်ိဳးကိုကၽြန္ေတာ့္လိုႏွပဲတစ္ၿပားၪီးႏွာက္နဲ႕ ဘယ္တာဝန္ယူႏႈိင္မွာတုန္း။
အဲသည့္မွာကၽြန္ေတာ့္မိဘေတြနဲ႕ ေဖေဖ့အမ်ိဳးေတြနဲ႕ေတာ္ေတာ္ေလးစကားေၿပာရတယ္။ကၽြန္ေတာ့္မိဘေတြြက
ေၿပာတယ္။
''ဟာဗ်ာအကိုတို႕ကလဲ၊ ကေလးကိုဒီအစိုးရအလုပ္ေတြမလုပ္ေစခ်င္ပါဘူးဗ်ာ။အစိုးရဝန္ ထမ္းဆိုတဲ့
အတိုင္းကၽြန္ေတာ္တို့ဘဝေတြနဲ႕ရင္းခဲ႕ရၿပီးၿပီ။"
အဲသည့္အခ်ိန္မွာ ေဖေဖ့အမ်ိဳးေတြကကၽြန္ေတာ့္မိဘေတြကိုေတာ္ေတာ္အၿပစ္တင္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ကေလးေတြအသံုးမက်တာမိဘေတြအသုံးမက်လို႕တဲ့လားဗ်ာ။
ကၽြန္ေတာ္ တေၿဖးေၿဖးနဲ႕ေ႐ႊႀကီးမ်ိဳးႀကီးေသာက္စားႀကီးေတြ ကၽြန္ေတာ့္မိဘေတြြကို ေၿပာတာမခံႏိႈင္တဲ့အဆံုး
ေခြးၿဖစ္မွေတာ့ ခ်ီးမေႀကာက္နဲ႕ေတာ့လို႕ ကို႕ကိုယ္အားေပးၿပီ္းဝမ္းေခါင္းသံႀကီးနဲ႕ေၿဖလိုက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္မွာ၁၄ရက္အခ်ိန္ရွိေသးတယ္။ ရေအာင္ေၿဖမယ္ ဘႀကီး။

ဘႀကီးကၿပံဳးတယ္ဗ်။ တကယ္ဗ်ာ။ သူ႕အၿပံဳးကဒီလိုမွေပါ့ဆိုတဲ့အၿပံဳး။ ေလာကကိုစိန္ေခၚေစခ်င္တဲ့အၿပံဳး။
ကၽြန္ေတာ့္မိဘေတြလည္းၿပံဳးတယ္ဗ်။ ခါခ်ၪ္ေကာင္ကိုအားေပးတဲ့အၿပံဳး။
ဘႀကီးတို႔ျပန္သြားေတာ ့ကၽြန္ေတာ္ေဖေဖတို့ကိုႏွစ္သိမ့္လိုက္တယ္။
မိုးေကာင္းတုန္းေတာ့႐ြာထားဦးေပါ့။ မိုးတိတ္မွဖားထြက္႐ိုက္မယ္။
ဒီလိုနဲ႔ကၽြန္ေတာ္လဲစာေမးပြဲေၿဖဖို႔ေနၿပည္ေတာ္ကို ေရာက္ေရာဆိုပါေတာ့။ ဟိုလည္းေရာက္ေရာ ကၽြန္ေတာ္ဟိုက္ခနဲေအာ္မိတယ္ဗ်ာ။ ေအာ္ဘဲလားဗ်။
ကၽြန္ေတာ့္လိုခါခ်ၪ္ေကာင္ေတြနည္းတာမွမဟုတ္တာ။ႀကီးႀကီးေသးေသးပုပုကြကြဆိုဒ္စုံဂိုဒ္စုံပဲဗ်ာ။
စုစုေပါင္း၄၀၀၀ေက်ာ္တယ္ဗ်။မႏုႆ႐ုပ္ေသးလိုက္တဲ့ပြဲစပါၿပီဗ်ာ။
ဒီကေကာင္ကေခသူမွမဟုတ္တာ။ငါးမၽွားခ်ိတ္ကိုတည့္တည့္ဟပ္ပစ္ၿပီးႀကံဳးဝါး၏
ငါကြ။ေသာက္ခ်ၪ္မဟုတ္ဘူး။( ေၿမာက္ၿပင္ကအေၿခာက္လင္။)
၄၀၀၀မွာ၁၅၀ေအာင္တယ္။ကၽြန္ေတာ္ပါေအာင္တယ္ဘႀကီး။
စာေမးပြဲကိုစာေမးပြဲလိုစာက်က္ၿပီးကၽြန္ေတာ္ေအာင္တယ္။တီးတိုးတီးတိုးသတင္းေတြကၽြန္ေတာ္ႀကားပါတယ္ဗ်။
မအဘူးမ်ားမွတ္ေနလား။
ခန္႔မွာက၂၅ေယာက္၊ကၽြန္ေတာ္ီႀကားတာက၄၅ေယာက္ေ႐ြးျပီးသား။

ဒီႀကားထဲဗ်ာ ေမေမကကၽြန္ေတာ့္ကို ဂုတ္ကဆြဲၿပီးဘုရားကိုေခၚသြားတယ္။
ဟိုေရာက္ေတာ့ ဘုရားရွိခိုးႀကတာေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ဘုရားရွိခိုးၿပီးေတာ့လွည့္ႀကည့္လိုက္တယ္။သူတို႕ကျပီးႏွင္႔ၿပီဗ်။ ေမေမကကၽြန္ေတာ့္ကိုေမးတယ္။
ဘာဆုေတြေတာင္းေနတာလဲ။အႀကာႀကီးပဲတဲ့။ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔ေမြးရာပါျပဳတ္မႏူး႐ုပ္နဲ႕ေမေမ့ကိုႀကည့္ၿပီးေၿဖ လိုက္တယ္။ကၽြန္ေတာ္ဘုရားစာေမ့ေနလို႔စၪ္းစားေနတာ။ဂြပ္ကနဲအသံနဲ႔အတူေခါင္းပါပူသြားလို႔လွည့္ႀကည့္လိုက္
ေတာ့ မမႀကီး။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေဆာ္လိုက္တာ ဒင္းကိုး။အႀကီးဆိုၿပီးပါဝါအားကိုးနဲ႕အႏုိင္က်င္႔တယ္။
ငၿပဴးကၿပဲေသးတယ္၊ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒိ႒ိတဲ့။
ဒီလိုနဲ႔ကၽြန္ေတာ္လူေတြ႕စာေမးပြဲေၿဖရေတာ့မယ္။ေက်ာပိုးအိတ္ထဲအိပ္မက္ေတြထိုးႀကိတ္ထည္႕။
ေနာက္ေမေမမသိေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္အခ်စ္ဆံုး မာဘိုလိုၿမင္း႐ိုင္းေလးပါအပါေခၚရေသးတယ္။
ကၽြန္ေတာ္မသြားခင္ဘႀကီးရဲ႔အာေဘာ္ကိုအံႀကိတ္ျပီးနားေထာင္ခဲ့ရေသးတယ္။ သတင္းဆိုရင္လည္းပိတ္ထားလို႕ရေသးရဲ႔။ခုေတာ့ဒီနား႐ြက္ပါတာကို က်ိန္ဆဲရမလိုလို။
ကၽြန္ေတာ္မသြားခင္ကၽြန္ေတာ့္မိဘေတြၿပံဳးေနၿပန္ၿပီ။
ခါခ်ၪ္ေကာင္ကိုအားေပးတဲ့အၿပံဳး......