ပ်က္သုၪ္းနယ္ေျမတစ္ခု၏အေတးြစမ်ား

ရိတ္သိမ္းစရာသီးနွံနတၳိနဲ႔
ေသြ႕ေျခာက္အက္ကြဲေနတဲ့
တစ္ခ်ိန္ကစိမ္းလန္းဖူတဲ့လယ္ယာေျမအတြက္
ေတာင္ယာသမားေတြြ
ေရစင္ဖ်န္းပက္ေပးဖို႕ေမၽွာ္လင့္ဆဲ။

ႏႇလံုးေသြးေႂကြျပဳန္းမတတ္
ငိုေႂကြးခဲ့ရတဲ့မိခင္ေတြ၊
ေနာက္ထပ္က်စရာမ်က္ရည္ပါေျခာက္ခန္းသြားတဲ့အခါ
ႏႇစ္သိမ့္ဖို့အတြက္
မာသာထရီစာေတာင္ေရစင္ကိုတမ္းတလို႕။

သင္ခန္းစာေတြမ်က္ကြယ္ျပဳလိုက္ရလို႕
ပညာငတ္မြတ္ေနတဲ့ဦးေႏွာက္ေတြအတြက္
ေက်ာင္းအိုႀကီးေတာင္
ေရစင္ကိုငံ့လင့္လို႕။

ပညာတတ္လူကုံထန္ေတ ြြလက္တည့္စမ္းသမၽွ
အစြန္းအထင္းေတြ
ဖ်က္မရတဲ့အခါ
ေအာက္ေျခကလူတန္းစားလည္း
ေရစင္ကိုေတာင္းတလို႕။

လခေျပစာေပၚကိန္းဂဏန္းဗလာနဲ႕
စကၠဴစုတ္နဲ႕တန္ဖိုးျခင္းညီမၽွခ်ိန္
ကၽြမ္းေလာင္လာတဲ့အတၱမီးျငွိမ္းသတ္ဖို႕
ေဖာင္တိန္ကိုင္လူတန္းစားေတြ
ေရစင္အတြက္ဆုေတာင္းလို႕။

လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ္စုႏွစ္ေတြဆီ၊
႐ုပ္ႂကြင္းျဖစ္က်န္ခဲ့တဲ့၊
ခမ္းနာသိုက္ျမိဳက္မႈေတြအစား
အရိပ္တေစၧေတြျပည့္ေနတဲ့ကုန္တိုက္ေတြလည္း
ေရစင္ကိုေမၽွာ္လင့္လို႕။

ျမိဳ့ျပအဂၤါရပ္ေတြေသဆုံးသြားခဲ့ျပီ။

အနာဂတ္အိပ္မက္ေတြလြင့္ေပ်ာက္သြားခဲ့ျပီ.........

ကေလးေတြရဲ့ရယ္သံေတြဆိတ္သုၪ္းသြားခဲ့ျပီ..........

ခ်စ္ခြန္းဖလွယ္သံေတြပါးလၽွသြားခဲ့ျပီ.............

ငါတို႕ေတြအဆံုးသတ္ျပီလား..............

ငါတို႕ေတြနစ္ျမဳပ္ျပီလား...............

ဒီကပ္ဆိုးႀကီးထဲ႐ွင္သန္ဖို႕
ကံကအမိန္႕ခ်ခဲ့တာလား...........

ေယ႐ႈရဲ႕ေသြးနဲ႕ခမ္းနားေနတဲ့ဖန္ခြက္ကိုခဏဖယ္ျပီး
ျ၁ည္သူတို့ရဲ႕
တစ္ခုတည္းေသာေတာင္းဆိုသံကို
သင္ဝတ္မျပဳခင္ႂကားပါေစ။